Er zijn er die het doen. Er zijn gezinnen die hun halve huis laten ombouwen met zichzelf er middenin. Een gaspit en een spoelbak waar niet gesloopt hoeft. Een douche in de tuin, toiletpot in de slaapkamer. Zelf zag ik dat niet zitten. Truwelen die passeren bij de eerste koffie? Te lang bureauzitvlees gecultiveerd om ook nog een half jaar kamperen onder eigen dak te willen doorstaan. Het budget moest maar aangepast zodat tijdelijke relocatie naar rustigere en stofvrijere oorden kon betaald. Neen, wij trokken eruit. Het gedaver en de stoflong was voor de buren en de vakman.
Eerst was een ouderlijk huis de uitverkoren plek. Ooit een thuis voor negen, nu nog slechts een onderkomen voor moeder en dochter. Een onderbevolkte statige vooroorlogse villa met een half park als tuin. Daar kunnen we natuurlijk makkelijk mee in. Maar ideaal is het niet. Ook al is het aanbod welgemeend, een indringer blijf je altijd een beetje. Hoe groot het huis ook is, privacy boet je er langs beide kanten onvermijdelijk op in. Verder werd de reisduur naar al wat de dagen van de kinderen vult, onhandig groot. Op zoek naar lokale gemeubelde huurpanden dan maar. De meeste van die dingen zijn berekend op budgetten van expats. Een aftrekpost voor bedrijven. Dat was niet haalbaar. Maar uiteindelijk vinden we een klein tweekamer appartement op 400 meter. Het kost wat moeite om een contract in handen te krijgen maar een dag of vijf voor de geplande start van de werken krijgen we dan toch de huurovereenkomst samen met de sleutel.
De nieuwe woonst went snel. De vreemde geluiden die 's nachts als ochtendnevel uit de muren stijgen, houden eerst mijn aandacht vast, maar na een paar dagen worden ze naar de achtergrond gefilterd. Het kleinere bed met de hardere matras, de piepende kleerkast, een paar drempels op de vreemdste plekken, de schuifdeur die elke week wel eens uit haar ophanging rijdt, het duurt geen maand of het lijkt alsof ik nooit anders heb gekend. En terwijl het buiten wintert is het binnen enkel onder de 23 graden te krijgen door de verwarming af en de vensters open te zetten. De douche is ook hier een zegen en het internet, nadat ik wat beveiliging op de draadloze router heb gezet, is aanvaardbaar stabiel. Verder is er televisie. Het is ruim twintig jaar geleden dat ik nog zo'n ding in mijn buurt had. Voorlopig lukt het me niet dat toestel aangenaam te integreren in mijn dag. Ik zet het al eens op, zonder plan, als er een gat valt in de avond. Maar de troep die dan de kamer ingesijpeld komt is absurd. Geforceerde grappige gevatheid in kwisverpakking, oeverloze hoeveelheden geweld en vooral veel vulsel. Reklame over spullen die me echt niet interesseren of over programma's die gaan komen en waar ik toch niet naar ga kijken. Misschien leer ik het nog. Met programmaboekje in de hand en wat ervaring valt er vast wel wat te leren of te lachen maar voorlopig zet ik het spul alweer niet meer op. De kinderen daarentegen vinden het een heuse huiselijke aanwinst . Voor hen ruikt de nieuwe verblijfplaats naar vakantie. Afwisselend boven in het stapelbed en De Kampioenen op zaterdag.
We hebben ook nieuwe buren waarmee we de voordeur delen. Het trekt een ongewoon volkje aan, zo' n gemeubeld appartement met huurcontract van korte duur. Onder ons een stel Italianen die voor dag en dauw in een betstelwagen met opschrift van één of ander bouwbedrijf verdwijnen. Expats met arbeiderscontract en bescheiden middelen vermoedelijk. Het gelijkvloers moet ook bewoond zijn. Af te leiden aan sporadisch gestommel, licht dat door de spleten onder de deur schijnt en het rolluik dat nu en dan van stand verandert. Maar wie of wat er woont valt verder niet te raden. Misschien de eigenaar van de koersfiets die bij momenten in de gang verschijnt? Boven ons zijn er nog twee appartementen. Een vrouw met nederlandse tongval die telkens weer een verwaaide indruk nalaat en onlangs kwam kloppen op zoek naar haar doos die ze in de gang had laten staan omdat ze haar wat zwaar werd. Ik was er bijna over gestruikeld maar wie ze achteraf naar waar verzeuld heeft? Maar de kroon spant die man die onlangs in badjas in 'ons' appartementje achter zijn zwangere poes kwam aanzitten. Er was onder ons lekkend water gesignaleerd wat bij nader onderzoek van boven ons kwam en langs één van de talrijke buizen de weg van de zwaartekracht volgde. Er werd in allerijl een loodgieter bijgehaald om het vervelende probleem in minder dan vijf minuten te verhelpen door ergens boven ons een vergeten badkraan toe te draaien. Hoe of wat is ons verder niet duidelijk geworden, maar ik vermoed dat de achter zijn drachtige poes jagende snor in badjas er voor iets tussenzat.
Een bewogen maar ook aangename ervaring was het tot nog toe. Van vreemd en onwennig naar thuis met een avontuurlijk tintje en dat op minder dan een maand. Dat het me verbaast. Alsof het niet de mee verhuisde mensenwarmte is die van een dak een thuis maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten