dinsdag 16 maart 2010

Een nieuwe aandoening, eerste geval

Onze tijdelijke woonst is klein, wat vaak ook handig is. Alles bij de hand, snel gepoetst of opgeruimd en als je niet teveel verleden meezeult past wat van belang is er wel in. Met zijn allen tegelijk veranderen van plaats is geen optie maar dat bleek enkel een kwestie van het handvol afspraken die een samenlevend mens zowiezo moet naleven wat uit te breiden naar bewegen. Als grote mensen staan moeten kinderen zitten. Zoiets. En ademen kunnen we met zijn allen tegelijk dus moet er maar niemand zeuren.

Ook de badkamer lijkt op maat gemaakt. Net groot genoeg, geen verspilling. Alles wat er moet staan is aanwezig en je kan ontspannen op toilet tussen muur en wasmachine. Zolang het ding niet aan het zwieren gaat (want dan doet het aantal decibels denken aan een raketlancering) is het heerlijk ontstressen bij het hyponitiserende effect van in slipjes verweven sokken. Vreemde kledingstukken worden in elkaar gedraaid, bizarre kleurencombinaties verzonnen door toevalligheid, zachte waterwervels onder schuim. Het vervangt de vlammen van de open haard, verstilt de immer tatterende stemmen in mijn hoofd. Rust is tenslotte belangrijk op die plek. Zeker in mijn geval. Ik durf daar uit noodzaak al wel eens wat tijd spenderen. Met een boek of de Standaard (mobiele versie op de Hero). Onlangs is via de kinderoppas Doodle Jump op de Hero geinstalleerd. Een verslavend spel, zeker zolang de jongste de high score ranglijst aanvoert. Er moet dus vaak gespeeld, ook op toilet. Minder rustgevend dan dansend wasgoed, maar wel veel leuker. Op een keer, terwijl ik zat te jumpen op de bril, sprong zomaar zonder reden, de ventilator uit de muur. Dat was even schrikken. Het Doodle ventje duikelde meteen zijn afgrond in onder begeleiding van zijn gevreesde digitale doodskreet en ik schrok me een hoedje terwijl ik naar verluid,"Help!" riep.

Sindsdien ben ik, volgens onze dochter, het eerste officiƫel geregistreerde geval van ventilatorvrees. Een lastige ongeneeslijke maar ongevaarlijke aandoening van psychologische aard. Een beetje zoals het leven zelf.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten