Een vriendelijke doe-het-zelver kocht de keuken van het internet en komt samen met een petekind een dagje kasten vijzen en verzeulen. We maken kennis met de Antwerpse migrant. Een overdosis testosteron van balkan-komaf dreigt met de politie als we de straat even blokkeren om het keukenblad het huis uit en de auto op te heffen. Ik onderdruk de neiging hem aan te sporen dat vooral te doen maar om eerst toch even zijn papieren te controleren. Maar ik zwijg, allicht verstandig gezien zijn aggressieve houding, en trek, duw en sleur verder. Het vier meter lange blad raakt geblokkeerd tussen deur, gang en aanhangwagen, het buigt vervaarlijk door en breekt uiteindelijk ergens middendoor. De vriendelijke Kempische doe-het-zelver kan op zoek naar een ander blad, zijn argwaan over Antwerpen en migranten bevestigd. Maar uiteindelijk vertrekt de keuken in een overvolle aanhangwagen op zoek naar een tweede leven in een huurappartement ergens in het noorden van de stad.
Verder sleuren we ons een ongeluk aan een kast of wat, wasmachine, droogkast en piano. Kasten worden verplaatst en leeggehaald, de inhoud gesorteerd, uitgemest, weggegooid of netjes en van etiket voorzien terug ingepakt en opgeborgen. Een deel komt allicht niet uit zijn bergplaats tot een volgende grote beurt. Een laatste huiselijke rustplaats waarna het voorgoed met ander overtollig restafval uit mijn herinnering wordt verlost. Eens al dat gewicht een tijdelijke nieuwe plek gevonden heeft in dat deel van het huis waarvan we hopen het onveranderd terug te krijgen, worden er vierkante meters platiek in alle mogelijke richtingen, kleuren en diktes rondgewikkeld en vastgeplakt. De piano krijgt een dubbele beurt. Nadat ik er al een laag of drie had rondgewriemeld ontfermt mijn vrouw zich met wat resteert aan tape en folie en met een imponerende ijver, over het meest gekoesterde stuk huisraad.
Op het laatste laten we de kinderen los op de muren. Met stift en verf wordt het hele achterhuis één groot kleurblad. Eerst nog aarzelend maar eens de eerste schroom overwonnen wordt het dolle pret. Het mag niet alle dagen, met rode alcolholstift op de muur van de eetkamer je naam neerpoten.
Een weekje later zijn we klaar. Wat achterblijft hermetisch toegeplakt, wat uit de weg moest ligt in een container of is verplaatst. Het bleek een vreemde week. Hoe een mens zichzelf tegenkomt met zijn neus in kasten vol vergeten boeken, foto's en papieren van weleer. Ik herlas mijn verleden in omgekeerde volgorde. Hoe verder mijn hoofd in de kast verdween, hoe dikker de laag ligstof op de letters, hoe verder ik in de tijd werd teruggeleid. Het resultaat kleurde blauwer dan de normale kerstmelancholie. Ik bleef vaak langer dralen bij wat ik ooit aan kennis in mijn hoofd gewrongen had. Van student tot werknemer, van exacte wetenschap naar toegepastere informatica, van oorsprong naar economisch pragmatisme. De chronologie van mijn dagen passeerde in tekstboekvorm. Me vergapend op die al lang vergeten waarheden werd het duidelijk hoe berperkt de bijdrage van al die inspanningen is op wat me vandaag zoal bezig houdt. Toegegeven, met al die drang van toen naar weten en begrijpen is de tijd voorbij gegaan zonder ander erg. En hier en daar vond mijn ijver en talent ook wel weerklank, waardoor we nu met voorlopig nog gevulde spaarboek in de hand, inderdaad verbouwen kunnen. Maar de stilte waar ik tegenwoordig zo vaak naar lijk te verlangen, die stilte heeft al dat weten niet gebracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten